خذعبلات،مزخرفات،اراجیف یا اسمش رو هر چی می خوای بزار

حس جالبه وقتی بدونی چیزهایی رو که می نویسی کسی نمی خونه.البته جالبتر از اون زمانیکه مزخرفاتت رو آدمهایی که اصلا نمیشناسی میخونند.

یه وقتهایی دلت میگیره و به چیزهایی که داشتی فکر میکنی. نه چیزهایی رو که بدست میاری.گاهی هم فکر فردا انقدر عذابت میده که حاضری واسش وقت بگذاری و فکر کنی. خودم نمیدونم چی دارم میگم و آیا چیزهایی رو که میگم به هم مربوط هست یا نه. فقط واسه آروم شدنه که می نویسم. سعی نمیکنم فکر کنم و اجازه میدم دستم اراجیف رو پشت هم ردیف کنه.

آها خوردم به بن بست. شاید هم بن بست نباشه،کی میدونه. شاید فقط میخواد از تو کله ام بزنه بیرون و بگه «نگاه کن من هم هستم، تو چرا هیچ وقت به من بها نمیدی؟ چرا همیشه سعی میکنی فقط چیزهایی رو که میخوای بزنه بیرون. بگذار یک کم هم من خودنمایی کنم.» بیا این هم فرصت. ببین چه چرت و پرت هایی داری میگی. خذعبلاتی که به هیچ وجه به هم مربوط نیست و نمی دونی چرا داری ثبتش میکنی. یه لحظه صبر کن ببنیم اصلا برای کی داری ثبتش میکنی. «خوب معلومه واسه خودم. واسه وقتی که دارم می خونم اینها رو و یاد امشب می افتم. شبی که نمیدونم چرا تموم نمیشه. و البته یاد حالی میوفتم که الان دارم. به علاوه نمیدونم قضاوتم در آینده چیه و همین موضوعه که من رو خیلی کنجکاو میکنه.» فکر کنم بهتر باشه برم و کتری رو از روی گاز بردارم. چون صداش درومد و میترسم بسوزه و من هم همینجور در حال نوشتن این مزخرفات باشم.

قند تو دهنمه و گلوم میسوزه از طعم توتون سوخته، خوب این هم یکی از معضلات این دستگاه اجنبیه. آخ…. لبم سوخت.عوضش گلوم آروم گرفت. هیچ نیازی نیست بفهمی من دارم چی میگم. پس بیخود سعی نکن خودت رو بگذاری جای نویسنده و حسش رو تقلید کنی. فقط ادامه بده.

نه نمیشه خیلی داغه،باید یک خورده صبر کنم تا خنک بشه. و بعد بریزمش تو گلوم.

دارم به مصیبت تایپ این اراجیف فکر میکنم. نمیدونم آیا اصلا ارزشش رو داره یا نه. اما احتمالا می ارزه به خنده ی دوباره خوندنش.

حس غریبیه که فقط میشه تو یک کلمه خلاصه اش کرد.[….] نمیشه اون کلمه خاص رو نوشت. از ادب به دوره. شاید هم مودبانه اش بشه جنون  یا هرچیزی شبیه به این.